de Niederhorn
Mijn 1e keer met de kabelbaan!
Eigenlijk wilde ik gisteren al naar de Niederhorn maar toen werd er onweer voorspeld. Vanaf de waterkant kon ik de bergen zien en grote stapelwolken vormden zich rondom de top, wat betekent dat je van bovenaf alleen maar wolken ziet. Op zich ook een happening hoor, maar het leek mij beter een dagje te wachten.
De gondel vertrok vanaf Beatenberg. Na zo'n half uurtje rijden kwam ik daar aan. Helaas werken veel parkeerautomaten hier nog niet met betaalpassen dus moest ik één of andere app downloaden om het parkeergeld via Paypal/ creditcard te kunnen voldoen.
Bij binnenkomst kon ik het ticket gelukkig wel pinnen. Een retourticket kost normaal gesproken € 42,- maar ben je er voor 9.00 uur (of na 16.00 uur) dan betaal je € 27,-. Ik als vroege vogel kwam om 8.50 uur aan, dus had geluk. Ook over het feit dat ik een gondel voor mij alleen had, hoor je mij niet klagen. :)
Zo werd ik met wat geschud vanaf de Thunersee omhoog gebracht naar het midden station Vorsass om vervolgens verder naar de top van de Niederhorn te gaan.
Ik vond het leuk en een beetje scarry tegelijk. Wist ik veel wat er mij vandaag nog te wachten stond..
Allereerst heb ik genoten van het uitzicht van al die verschillende bergen en meren om mij heen. Ik was al verliefd op bepaalde locaties waar ik geweest ben, maar zoiets als dit heb ik nog nooit gezien! Fan-tas-tisch!
Ik maakte wat filmpjes, hield een mini picknick omdat ik mijn ontbijt had geskipt en besliste op dat moment dat ik naar beneden ging wandelen i.p.v. de gondel terug te nemen. Op de website had ik gezien dat je een route kon kiezen van zo'n 6 kilometer. Het was een bewust keuze, want ik wist dat dit genoeg voor mij zou zijn op dit moment. Niks mis mee, ken je grenzen dacht ik nog.
De berg is zo'n 2000 meter hoog en het kaartje op de website liet mij geloven dat ik terug zou lopen naar de parkeerplaats waar ik mijn scheurijzertje had achtergelaten. Als ik het niet zou redden kon ik bij het tussenstation Vorsass alsnog een gondel pakken. Dus ik ging vol goede moed op pad. Ik had eigenlijk beter moeten weten.
De wandeling begon met wandelpaadjes door het gras met hier en daar een rotspartij. Niets aan de hand zover. Toen kwamen er paadjes vrij stijl langs de bergwand. Ik verbood het mijzelf naar beneden te kijken omdat ik doodsbang was mijn evenwicht te verliezen. Ik draaide een kwartslag zodat mijn brede heupen (lees: dikke kont) niet in de weg zaten en zodat ik stenen vast kon pakken om iets van veiligheid te voelen. Ik was dan ook erg blij toen het pad ineens veranderde in een kiezelpad. Ik dacht dat ik de grootste uitdaging had gehad en wandelde er lustig op los met hier en daar een pauze.
Wist ik veel dat na ongeveer 3 kilometer een bospad volgde. De oorspronkelijke route was afgesloten omdat er bomen gekapt werden en er was als het ware een omleiding.
Het was een enorme daling over allemaal losse stenen, boomwortels en dennenappels. Hieronder op de foto is een voorbeeld, maar laat ik je wel zeggen: Het was zoveel erger dan dat! Ik stopte mijn telefoon weg zodat ik mijn handen vrij kon houden en hier en daar ijverig een boom kon vastpakken in mijn daling.
Ik hoorde grote smurf zelfs in mijn hoofd zeggen: "Het is niet zo ver meer". Dus ging ik moedig verder. Na ongeveer een uurtje stuntelen kreeg ik kramp in mijn benen en nam ik een lange pauze. In deze hele periode was ik geen andere mensen tegengekomen. Ook had ik geen bereik op mijn telefoon. Ik dacht nog bij mijzelf: Als ik hier doodga, dan vinden ze me pas over een week ofzo. (ik weet het, nogal dramatisch, maar soms zijn gedachten nou eenmaal niet te stoppen haha).
Ondertussen had ik toch al 9 kilometer gelopen en stond ik te trillen op mijn benen. Het einde leek alleen nog niet in zicht. En toen, zag ik ineens 2 andere wandelaars. Het was een stel, beide waren rond de 65 jaar oud. Best wel confronterend, maar niets dan respect voor hen toen ze mij voorbij liepen na een kort praatje.
Ik kon alleen maar denken dat ik wel door moest, want een takelwagen die mij van deze berg af kon halen moet nog uitgevonden worden. Dus op karakter en voetje voor voetje over de grote rotspartijen door het grote dennenbos, hierbij constant mijn evenwicht in de gaten houdend. Om het uitzicht hoefde ik het niet meer te doen in ieder geval.
Zo'n 2 kilometer later was ik eindelijk van die afschuwelijke route af. Toen moest ik nog 1,5 kilometer door de weilanden en bergje op lopen om bij een plaatsje vlakbij Beatenberg uit te komen. Dit vertelde een hele lieve vrouw, die ik tegenkwam in de weilanden, die mij motiveerde omdat ze zag dat ik het zwaar had. Ze vertelde mij dat ik de bus naar Beatenberg kon nemen en dan terug bij mijn auto was. Hoezo een bus?! Ik zou toch direct weer bij de parkeerplaats zijn?! De parkeerplaats was echter nog eens 5,5 kilometer lopen...
Ik liep het dorpje in op zoek naar de bushalte. Je kan hier alleen reizen met een buskaart of contant betalen. Ik had nog geen Franken gepind, de dichtstbijzijnde pinautomaat was 4 kilometer verderop, het postkantoor was zelfs 6 kilometer en online een kaartje kopen werkte niet. Daar sta je dan.
Ondertussen had ik mijn 3 liter water al opgedronken, maar had toch dorst. Ik liep naar een restaurant en bestelde een halve liter cola. Ik besprak met de ober of ik extra geld kon pinnen als ik wegging, dat was geen probleem. Gelukkig, want die 5,5 kilometer ging ik echt niet meer redden.
Toen ik opkeek zag ik ineens het stel, wat mij voorbij was gelopen in het bos, aan mijn tafeltje staan. Ze vroegen of ze er bij mochten komen zitten. We hebben er een uur gezeten en over van alles en nog wat gesproken. Ze betaalden zelfs mijn drinken, hoewel dat echt niet hoefde. Daarna boden ze aan mij naar mijn auto te brengen.
Wat hebben deze 2 mensen mijn dag veranderd! Toen het huilen mij nader stond dan het lachen, zorgden zij voor mij, zonder dat ik er om vroeg. Helden!
Hierdoor kan ik alsnog de hele dag als positief bestempelen en zit ik hier nu achter mijn laptop trots te zijn om wat ik heb bereikt vandaag. Ik maak alleen geen vreugde sprongetje, want ik kan amper opstaan van mijn stoel ;) :P haha.
