Going Solo!
Vorig jaar nog zoveel wilde plannen gemaakt met mijn reismaatjes, voor het reisjaar 2022. De bedoeling was om het voorjaar 5 weken naar Amerika te gaan en in de zomer dan nog eens 3 weken naar Maleisië. Wat had ik daar enorm veel zin in zeg! Het zouden mijn 1e reizen buiten Europa worden, waar Marokko mij al eerder door de neus werd geboord door Corona.
Eind vorig jaar werd me al snel duidelijk dat deze plannen niet door zouden gaan. Het zou wel kunnen, maar dan zou ik het alleen moeten doen. Eerlijk is eerlijk, dat ging mij een stapje te ver.
Begin dit jaar begon voor mij niet alles zo geweldig. Ik begrijp dat iedereen zo zijn dingen heeft en dat Corona op iedereen invloed heeft gehad. Bij mij zorgde het er voor dat ik een sociaal isolement raakte. Iets wat volgens mensen die mij kennen, niet bij mij past.
De andere kant van de medaille is dat ik vroeger last had van pleinvrees. Het betekent dat ik niet graag mijn huis verliet en heel veel stress had als ik dit wel moest of deed. Ook als er iemand bij mij langs zou komen duurde het uren voordat ik me 'voorbereid' had. Begin dit jaar had ik best een grote terugval wat betreft pleinvrees en had ineens ook paniekaanvallen bij alle sociale aspecten die zich in het leven voordoen. Mijn hoofd wist beter, maar mijn gevoel bleef spelletjes met mij spelen.
Elke reis is voor mij iets om naar uit te kijken. En dat heb ik blijkbaar nodig om door de dagelijkse sleur van het leven heen te komen. Mede doordat dit wegviel gleed ik steeds dieper de put in. Het voelde alsof er nog maar weinig over was van de oude Hanskje. Ik zocht hulp, want zoals ik het afgelopen half jaar ben geweest, is niet zoals ik wil zijn.
Zoiets overwin je niet in 1 keer en het zal waarschijnlijk ook nog wel een tijdje duren voordat ik mijn oude ik terug heb, maar dat geeft niet. Waar mijn motto altijd was "kijk niet te veel naar je verleden, want dan sta je met je rug naar de toekomst" begin ik in te zien dat ik eerst nog wat schepen achter mij moet verbranden. De toekomst komt nog wel, het nu is veel belangrijker.
Na een weekje in het Zwarte Woud met mijn zus, had ik weer wat moed verzameld. Ik ben meteen daarna aan het zoeken geslagen: Wat zou ik alleen kunnen en willen doen? In deze periode was het erg druk op de luchthavens, dus de mogelijkheid om te vliegen heb ik vrij vlot weggestreept. Dat gaf al rust.
Natuurlijk gingen er honderdduizend gedachten door mijn hoofd, veelal irrationeel, maar mijn gevoel werd er niet bepaald rustig van. Veel van deze avonden schoof ik de laptop voor mij uit en dacht ik: Waarom zou ik nog verder kijken? Dit ga ik toch nooit doen! Om vervolgens zwaar teleurgesteld in mijzelf te zijn.
Tot een avond ik (semi) impulsief een huisje boekte in Zwitserland (uiteraard heb ik de annuleringsvoorwaarden goed gelezen ;) ). De stress kon ik nog niet volledig in een doosje stoppen, maar ergens vond ik de negeerknop. Ik sprak met mezelf af: Je gaat gewoon! En al zal je de hele vakantie bij elkaar janken, je hebt het toch maar mooi even gedaan! Naarmate dat de weken verstreken, werd het niet meer een uitdaging maar maakte ik het tot een vast gegeven. Ik ga naar Zwitserland!!
Ik ben trots om te vertellen dat ik vandaag 8,5 uur gereden heb en nu in Zuid-Duitsland zit. Vandaag heb ik voor het eerst alleen (!) gegeten op een terras bij een restaurant! Ik heb contact gelegd met een Duits stel tijdens het eten, en het was ronduit gezellig. Morgen rijd ik door naar Zwitserland en heb daar veel leuke dingen op de planning staan. En wordt het een dagje niets doen? Dat is ook goed! We gaan zien of ik daarna gillend naar huis wil, of toch doorrijd naar Italië. Het is echt.. Het is nu .. En het valt tot dusver niet tegen, hoewel ik nu wel moe ben van al die indrukken :)